...

   Ападышча мае даўняе  паходжанне. Такім словам  называліся натуральныя мясціны, якія  засталіся  пасля  таго,  калі  з Палесся  адступала мора. Ападышча – месца, дзе  зямля апала, прасела. Так сведчыць легенда. І не выпадкова, што  землі вакол вёскі, якая знаходзіцца на невялікім узвышшы, нізкія, забалочанныя і толькі праведзеная меліярацыя дала магчымасць падняць сацыяльна-эканамічнае жыццё  гэтых мясцін. Магчыма гэтыя землі  засяляліся здаўна: аб гэтым можна толькі здагадвацца. На жаль дакладных звестак аб утварэнні сучаснага  паселішча няма, але са слоў старажылаў можна  зрабіць вывад, што  яна  ўтварылася  ў перыяд правядзення Сталыпінскай  аграрнай рэформы, пачынаючы з 1910 па 1914 г. Дазвол  купляць казенныя землі дакаціўся і на поўдзень Іванаўшчыны. Навакольныя  землі  належылі княгіне А.Шчарбатавай, маентак якой знаходзіўся  ў Адрыжыне.  Яна ахвотна  прадавала іх пад  хутары, зніжаючы цэны. Старажылы расказваюць  пра такую хітрасць  княгіні: “Зямля  ў нашай мясцовасці  “пустая”, таму, каб больш заахвоціць і прыцягнуць  пакупнікоў, Шчарбатава загадвала  перавярнуць бочку дном уверх, насыпаць  зерня, стварыўшы ўражанне добрага ўраджаю, дзякуючы ўрадлівасці  глебы”. Вось і ехалі  сюды сем’ямі людзі, каб прыдбаць невялікія  ўчасткі зямлі. Аднымі з першых  тут з’явіліся, згодна павер’я - Федарукі. Пазней на гэтых землях пасяліліся Сакалоўскія, Ткачукі, Устымчукі, Андрановічы, Сімановічы, Давыдовічы. Аб  гэтым сведчыць і купчая, якая дадзена павераным княгіні Аляксандры Шчарбатавай селяніну Івану Карпаву Устымчуку.

   У  асноўным  гэтыя землі скупалі і  засноўвалі хутары  перасяленцы з Драгічынскага раёна. Так Давыдовічы перасялілісь з    в. Леснікі, Устымчукі з в. Радаўня сучаснага  Іванаўскага раёна.

   Жыхары  паселішча не сталі  багацеямі, а тут яшчэ і першая сусветная вайна заставіла многіх пакінуць абжытыя месцы. Пасля Рыжскага мірнага дагавору 1921 года  гэтыя землі  ўвайшлі ў склад Польшчы. За гады панавання палякаў хутарная сістэма не змянілася. Многа гора  і бяды  зведалі жыхары в.Ападышча ў  гады Вялікай Айчыннай вайны. Але  самая жудасная трагедыя  напаткала яе жыхароў у восень  1945 года. Вось  што ўспамінае Вера Максімаўна Федарук: “Хлопцу Федаруку ПятруІванавічу, родзічу майму, прыйшоў час ісці  ў армію. Даведаліся пра гэта бульбоўцы (яны хаваліся ў лясах) і з прэтэнзіяй: хай ідзе змагацца  за вольнае Палессе. Ен жа хацеў у Савецкую Армію. Вось і  прыйшлі бандыты пасля. Не адзіная гэта была нагода для расправы - Іван Іванавіч Федарук, бацька хлопца, лічыўся дзесятнікам у весцы, актывістам. Сагналі тады бульбоўцы ў адну хату Федарукоў: Івана Іванавіча, Варвару Афанасьеўну, Еўдакію Іванаўну, Ульяна Карнілавіча, Матруну Сяменаўну, Івана Ульянавіча, Пятра Іванавіча (тры сям’і) і давай біць. Дзяцей адправілі да суседзяў. Мы знаходзіліся ў суседняй хаце, чулі іх крыкі, але  дапамагчы не маглі. Яны звязалі людзей у снапы, аблілі керасінам і падпалілі. Так і згарэлі ўсе ў агні. Агарадзілі тое месца, паставілі крыж бетонны. Пасля сяльчане паставілі помнік”.

   Пасля вайны ў 1951 годзе пачалася “вайна” з хутарамі і “дабраахвотная” калектывізацыя сялянскіх гаспадарак. Быў створаны калгас і ў межах вёсак Ападышча, Падышча, Сухі Бор  і прылягаючых хутароў.    Калгас атрымаў назву ім.Сталіна. У далейшым адбываўся працэс  сацыяльна-культурных пераўтварэнняў у вёсцы. Пабудаваны будынкі новай школы, магазіна, ФАПа і іншыя. На жаль, у апошнія гады вёска занепадае. Закрыта базавая школа, аддзяленне МУАСа, жывелагадоўчыя памяшканні.

У 2018 годзе - 58 жыхароў.