Землі, дзе зараз размешчана вёска ПАДЫШЧА, былі нізкія, вельмі забалочанныя. Яны скрозь параслі хмызняком, месцамі густымі лясамі. Тутэйшыя сяляне часта назапашвалі пэўную колькасць сена. Але звычайна дамоў яго яны не везлі, а ставілі ў стагі, каб потым, зімой, па цвердай дарозе, яго вывезці. А каб яно не падгнівала і не псавалась з-пад нізу, рабілі так называемыя “поды” з галля хмызнякоў, лазы. ”Поды—шча”. Гэта значыць – Падышча, як зараз гавораць.
Вёска Пяшкова да адмены прыгоннага права ў 1861 годзе налічвала 12 дамоў і належыла памешчыку Пяшкову, па імені якога і называюць яе сёння.
Дамы былі курныя, гэта значыць, што ў іх не было дымаходаў, а дым выходзіў скрозь адтуліны.Пасля вёска належыла панам Бытлеўскаму і Ажэшка.
Вёска Пясчанка ўзнікла ў 1957 годзе ў выніку ссялення хутароў.
Хутары называліся Пясчанскія, ад слова пясок. Яны размяшчаліся на высокім месцы, пяску. Адсюль і пайшла назва вёскі Пясчанка.
Полкацічы…. Незвычайная назва…
Кажуць, вельмі даўно, на гэтым месцы было вялікае возера, а вакол яго лясы дрымучыя. Возера называлі Пола. Ніхто тут не сяліўся, баяліся лесуноў. Але аднойчы малады пан са сваімі слугамі палявалі ў гэтых лясах. Ён ведаў, што мясціны гэтыя зачараваныя, але хацеў сам паглядзець, што ж там такое, чаго баяцца людзі. Калі ён выехаў з лесу, перад ім адкрылася карціна такой ціхай і некранутай прыгажосці, якой ён яшчэ ніколі не бачыў.
Вёска Пераруб размешчана ў двух кіламетрах на поўдзень ад вёскі Пяшкова. З заходнягу боку вёскі праходзіць дарога Пінск-Камень-Кашырск. З поўдня на адлегласці аднаго кіламетра ад вёскі працякае Днепра-Бугскі канал. На поўдні размешчана невялікая вёска Кужалічын.
Першае ўпамінанне пра вёску Патапавічы адносіцца да 1498 г. Спачатку былі толькі дварышчы: Пуцялаўскае і Патапавіцкае. У сувязі з гэтым вёска была названа Патапавічы.
